In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istic sum, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Hos contra singulos dici est melius. Bork Sed quot homines, tot sententiae; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Bork

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Sint modo partes vitae beatae.

Quis Aristidem non mortuum diligit?
Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.
Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt,
inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit,
nihil praeterea desideret.

Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis
ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.

Tubulo putas dicere?: Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?
Bork: Hos contra singulos dici est melius.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.
Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent.
Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?
Cur id non ita fit?