Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At enim sequor utilitatem. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

• Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

1. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
2. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.
3. Hic ambiguo ludimur.
4. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Quae cum dixissem, magis ut illum provocarem quam ut ipse
loquerer, tum Triarius leniter arridens: Tu quidem, inquit,
totum Epicurum paene e philosophorum choro sustulisti.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas
doloris, divitiae, valitudo;

Tenent mordicus.

Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Si longus, levis;

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Ne discipulum abducam, times. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Duo Reges: constructio interrete. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.